دست نوشته های من

1- یکی از دستاوردهای  یک کوچینگ خوب بدون شک شفاف شدن تصویری است که از خودت داری، رویاها، آرزوها، حتی چیزی که همین الان هستی. اصطلاحا می گن کوچینک نور رو می تابونه جایی که تاریکه و باعث می شه اونجا رو بهتر ببینی. این اتفاق برای من هم چندین بار افتاد. هم برای خودم و هم برای بعضی از مراجعینی که داشتم.

 

همیشه برای من سفر کردن و رفتن یه رویاست. بدون اینکه خیلی برام واضح باشه که ازش چی می خوام، همیشه بهش فکر می کنم، از هر فرصتی که پیش میاد استقبال می کنم، خیلی وقتها افسوس می خورم و البته خیلی وقتا هم که می رفتم، توی خود سفر یا بعد از برگشتن ازش راضی نبودم، حسم می گفت این سفر چیزی که می خواستم بهم نداده، انگار یه مشکلی داشت و دلیلش مثل یه معمای حل نشده برام باقی می موند.

توی یک جلسه کوچینگ رفتم به عمق این ماجرا، سفر کردن رو با تمام جوانبش و دستاوردهایی که برام داشت مرور کردم، با ارزش هام و تجربه هایی که داشتم و تصویرهایی که ازش ساخته بودم. و یک کشف بزرگ برام اتفاق افتاد، چیزی که تو سفر دنبالشم طبیعت نیست، هوای خوب و منظره های زیبا نیست، مکان های تاریخی و جاهای دیدنی نیست، من انرژیم رو از آدم ها می گیرم، توی سفر دنبال دیدن آدم ها هستم، خود خودشون، شیوه ی زندگی و شکل تعاملشون، احساس و فکرشون در دیدن دنیا، اینکه چطور با یک غریبه برخورد می کنن و اینکه من به عنوان یه مسافر کجای بازی زندگی اونا قرار می گیرم؟! اینا برام مهم هستند. من دنبال کشف اینا هستم. برای همینه که وقتی با یک تور می رم سفر ازونایی که یه تعدادی آدم از اینجا با هم می رن توی یک هتل لوکس و بعد هم همه چی فراهمه و بعد برمی گردن بدون اینکه یه تعامل کوتاه با آدمای اون محل داشته باشی، و فقط یکسری تصویر آکواریومی می بینی از  مکان های دیدنی و توریستی، بدون اینکه اون جا رو لمسش کنی، حسش کنی، بفهمی. این برام معنی سفر نداره. این اون چیزی نیست که ازش لذت ببرم و از یادآوریش خوشحال باشم.

بهترین سفرهایی که داشتم، به متفاوت ترین فرهنگ هاست جایی که بری توی خونه مردم واقعی اونجا، جایی که حتی شاید نتونی راحت باهاشون حرف بزنی، حتی نمی دونی غذایی که برات میارن چطوری می تونی بخوری، چه کاری خوب یا بده.

وقتی سفر کردن برای من همراه می شه با این تعاملات انسانی اونوقته که ارزششو پیدا می کنه. این چیزیه که دنبالش می کنم و براش رویا می سازم.